Wat was ik vroeger naïef en wat heb ik een hoop geleerd in mijn leven. Laat ik om dat te laten zien maar gelijk midden in dat leven beginnen en wel in het eerste boek dat ik schreef. Na een hoop levenservaring schreef ik daar de volgende zin: “Als je wist wat er allemaal op deze planeet gebeurt dan zou je hier niet meer willen wonen.” Toch een heftige zin. Dat schreef ik naar aanleiding van alles wat ik al in mijn leven geleerd had en specifiek naar aanleiding van alle ellende die ik tegenkwam in mijn naspeuringen en zoeken naar bronnen en referenties om het tot een verantwoord boek te maken. Zoek je de bronnen en neem je aan dat bepaalde betrouwbare mensen niet allemaal maar wat onzin vertellen dan schrik je van wat er allemaal om je heen gebeurt. Als je gaat nadenken over hoeveel zelfmoorden er eigenlijk gepleegd worden (ik kende drie mensen persoonlijk die dat gedaan hebben) hoeveel antidepressiva er geslikt worden, hoeveel oorlogen er gevoerd worden, wat mensen elkaar en zichzelf aandoen, hoe het er met onze gezondheid voorstaat, dat soort dingen.
Sindsdien ben ik eens wat vaker in rabbit holes gedoken. 'Rabbit holes' zeggen de Engelsen naar aanleiding van Alice in Wonderland die achter een sprekend konijn aanging en in zijn hol dook en daar een hele nieuwe wereld tegenkwam. Ik schrik elke keer weer opnieuw als ik dieper in ga op 'zo'n overdreven verhaal'. Meestal is het juist erger dan ik denk. Ik zie ook duidelijker dat veel verhalen niet gehoord willen worden door mensen omdat ze al genoeg ellende horen. Of omdat het niet gekker moet worden dan het voor hen al is. Er is een grens. Ook voor mij. Af en toe zit ik er dicht tegen aan. Dan voel ik me gewoon niet meer lekker op deze planeet. Gebeurt dat hier echt...? Doen mensen dat echt... ? ...lees verder "BEKENTENIS VAN EEN NAÏEVELING"