Deel 1. De aarde.
De laatste tijd kom ik zoveel vreemde dingen tegen dat ik er maar eens wat over ga schrijven. Wees niet bang, dit gaat niet over dat er vermomde reptielen tussen ons rondlopen of dat Lady Diana nu wel of niet leeft. En de aarde blijft gewoon rond. Het blijft allemaal heel down to earth. Laat ik beginnen met die platte aarde.
In 'Verwondering' (interessant digitaal maandblad van Loes Modderman, je kunt je er gratis op abonneren) las ik een artikel over dat er hele groepen mensen zijn met bijbehorende congressen die ervan overtuigd zijn dat de aarde plat is. Na de eerste reactie van 'Hoe komen ze erbij? Hele groepen? Congressen?' komt bij mij de vraag op: 'Hoe kan dat?' Waarom denken die mensen dat? Is het rationeel of proberen ze gewoon anders dan anderen te zijn. Ik wordt wat nieuwsgierig. Wat ik erover lees en als ik een filmpje op YouTube kijk (er zijn tientallen filmpjes en wie weet veel meer, je staat ervan te kijken, ook van de mensen die hun argumenten weerleggen overigens) dan komt het allemaal heel doordacht en rationeel over. Het zijn zeker geen domme jongens. Ze denken er goed over na en staan open voor tegenargumenten die ze weerleggen. Voor zover ik kan zien overigens.
Maar dan moet het toch makkelijk zijn om zo iemand ervan te overtuigen dat de aarde (ongeveer) een bol is. Ik probeer een overtuigende reden te bedenken en dat lukt zomaar niet omdat de voor de hand liggende reden waarom ik aanneem dat de aarde rond is, precies dat is, een aanname. Ik neem op gezag van anderen aan dat de aarde rond is. Dat doen we voortdurend dus dat is het probleem niet. Tenzij mensen elkaar gaan tegenspreken. “Zuid-Amerika bestaat niet.” “Welles.” Dat kunnen we gelukkig controleren. Maar met een platte aarde blijk dat lastiger te zijn.
Ik geloof dat de NASA mij niet bedriegt als ze foto's van een ronde aarde laten zien maar is dat zo? Al snel kom ik tegen dat alle foto's van de aarde gefotoshopt zijn, dat zegt de NASA zelf. Met goede redenen overigens omdat ze samengesteld worden uit meerdere satellietfoto's, maar toch. Er is niet ergens een Google satelliet die ons de aarde life laat zien. Earth View bestaat (nog) niet. Ook met de foto's genomen vanaf de maan blijkt van alles gebeurd te zijn. Dus de NASA zou dan ook in het complot moeten zitten en alle andere ruimte-instanties ter wereld. En dat zeggen de 'platte aarders' dan ook. Tja, dan gaan ze toch wel heel erg ver. Maar nog steeds kan ik het niet bewijzen.
Even voor de duidelijkheid: denk nu niet dat ik je ga proberen te overtuigen dat de aarde niet rond is. Mijn probleem ligt hem in het feit dat ik, na er in de afgelopen weken regelmatig mee bezig geweest te zijn, geen enkel onweerlegbaar feit kan vinden waarom de aarde rond zou zijn. Of laat ik het zo zeggen: als ik tegen een kind zou zeggen: de aarde is rond en het kind zou zeggen : bewijs dat maar eens, dan zou ik dat niet kunnen. Ik kan alleen maar verhalen vertellen die ik van anderen heb gehoord. Bizar eigenlijk na al die eeuwen wetenschap. Het kan natuurlijk wel (denk ik) maar voorlopig kan ik het dus niet. Bovendien kan ik zomaar geen enkele weerlegging vinden voor de vele interessant klinkende argumenten van de 'platte aarders'.
Voorbeeldje:
Een overtuigend klinkend argument van de 'platte aarders' is dat we (toppen van) bergen op grote afstand kunnen zien zonder dat ze voldoende 'wegzinken' achter de horizon. Ga je dit opzoeken (wikipedia en vraag/antwoord sites) dan vind je dat dat komt doordat de (vlak bij de aarde zeer dichte) atmosfeer van de aarde het licht buigt zodat je verre objecten nog steeds kunt zien. Fata morgana is ook zoiets. Dat schiet niet op. En zo kom ik meer dingen tegen die me dwingen om veel te ver in dit konijnenhol te duiken.
Een ander voorbeeld is vliegtijden. Dus niet de afstand die opgegeven wordt maar de tijd die je werkelijk vliegt. Wil je die echter over de hele aarde gaan optellen en vergelijken dan stuit je op het probleem van dat starten en landen veel extra tijd vergt, dat er gebogen routes zijn en luchtstromingen en, afhankelijk van de hoogte van de vlucht, verschillen in snelheid. En zelfs het verschijnsel dat we, als we van de aarde loskomen snelheid verliezen (omdat de aarde om zijn as draait) begint dan te spelen. Hoe hoger je komt hoe sterker dit corioliseffect is. Ga dat maar eens allemaal uitzoeken. Kortom: ik heb het opgegeven. Wellicht als je er een echte studie van maakt dat je er dan uitkomt maar tot die tijd kan ik niet in discussie gaan met een 'platte aarder', terwijl me dat nu juist zo leuk leek.
En dit feit dat ik dit zelf niet kan vertelt me iets over hoe wij met de wereld omgaan. Hoe langer hoe meer zijn we, op school en via internet, feitjes aan het verzamelen en uit ons hoofd aan het leren (school). Zelf nadenken wordt niet gestimuleerd. De meester doe het voor en wij doen het na. Feitjes weten wordt gewaardeerd (quizzen op tv) maar iemand die zelf ergens over nadenkt wordt genegeerd of niet begrepen. Zou dat samenhangen met de overontwikkeling van onze linker hersenhelft en de onderontwikkeling van onze linker hersenhelft?
Dit kenmerk van onze cultuur kom ik ook in de volgende voorbeelden tegen. Want zoals de titel al aangeeft zijn er een aantal aanverwante problemen die ik onlangs ben tegengekomen. Ik noem ze aanverwant omdat ik, net als met die platte aarde, heel verbaasd was dat ik zo weinig snap van de wereld om me heen en dingen die ik mijn hele leven heb aangenomen zomaar ter discussie gesteld worden. En Wikipedia geeft geen antwoorden.
Deel 2. De Maan.
Ik weet al niet eens meer waar ik het tegenkwam maar twee gerespecteerde Russische wetenschappers kwamen al zo'n 47 jaar geleden met de theorie dat de maan een zonnestelsel-vreemd object is. Met andere woorden: de maan hoort eigenlijk niet in ons zonnestelsel thuis en het is een raadsel hoe hij daar zomaar rond de aarde draait. In hun woorden:
“The Moon is an artificial Earth satellite put into orbit around the Earth by some intelligent beings unknown to ourselves.” -- Mikhail Vasin and Alexander Shcherbakov.
Wat moet je daar nu mee? Ik neem aan dat je je nu achter je oren krabt van: 'waar komt die Huub nu mee aan' maar dit is geen vaag gefilosofeer van mij. Er zijn sindsdien veel meer wetenschappers deze hypothese serieus nemen. Ik citeer er een paar:
'Moon anomalies are so many and so various that Irwin Shapiro, from the Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics, said: “The best explanation for the Moon is observational error – the Moon doesn’t exist.”
En dan twee mensen, Knight en Butler, die er een boek over geschreven hebben:
“The Moon is bigger than it should be, apparently older than it should be and much lighter in mass than it should be. It occupies an unlikely orbit and is so extraordinary that all existing explanations for its presence are fraught with difficulties and none of them could be considered remotely watertight.”
Ook Isaac Asimov, bekend wetenschapper (biochemicus) en schrijver van geweldige science fiction boeken, een van mijn jeugd-idolen, zegt: “...that by all cosmic laws, the Moon should not be orbiting Earth...” “ ...we cannot help but come to the conclusion that the Moon by rights ought not to be there. The fact that it is, is one of those strokes of luck almost too good to accept …”
Toen ik dit allemaal las moest ik denken aan de zeventiger jaren toen ik nog zeer in sterrenkunde geïnteresseerd was. De eerste maandlanding was een feit en er was veel maan-materiaal verzameld dat nu voor eens en voor altijd de vraag zou beantwoorden waar de maan nu vandaan kwam. Was het een (door de zwaartekracht) 'ingevangen' object, was het ooit een stuk van de aarde geweest? Was het een verzameling stofdeeltjes en brokken die aan elkaar geklonterd waren tot het uiteindelijk een maan werd? Helaas er kwamen veel theorieën maar geen duidelijke antwoorden. Men kon en kan nog steeds geen wijs uit al de vreemde feiten. Zoals dat de achterkant van de maan er heel anders uitziet dan de voorkant.
Dat de maan waarschijnlijk voor een groot deel hol is (blijkt uit seismologisch onderzoek) wat niet kan bij een natuurlijke satelliet. Dat er maanstenen gevonden worden die veel ouder zijn dan de aarde...
En later de teleurstelling dat de Amerikanen en ook de Russen gestopt waren met hun maan programma's. Er staan nog altijd drie (van de geplande twintig) Apollo-projecten (die miljarden gekost hebben) weg te roesten.
Maar goed dat was toen. De laatste tijd echter ga ik verder denken. De maan draait in de tijd dat hij een rondje om de aarde draait precies (!) 1 keer om zijn as. Het gevolg is dat hij steeds met dezelfde kant naar ons toe staat en we nooit de achterkant zien. Bovendien staat de as waarom hij draait bijna verticaal (1,5 graad afwijking, ongeveer een half procent). Omdat het 'bijna' verticaal is zien we net iets meer dan 50%. Om precies te zijn 59%. Stond de as schever (zoals bij onze eigen aarde het geval is, 66.33 graden)) dan zouden we veel meer van de maan zien dan alleen de voorkant. Dat is op het eerste gezicht zo toevallig dat het eigenlijk niet toevallig kan zijn. Zoek je dat precies één keer ronddraaien op (wikipedia) dat kom je een ingewikkelde verklaring tegen die er op neerkomt dat zwaartekracht van de aarde kleine vervormingen van de maan veroorzaakt en de wrijving die daarbij optreedt op de heel lange duur voor dat verschijnsel zorgt. Iets wat ook bij een of twee andere hemellichamen geconstateerd wordt. Oké, ik geloof dat wel maar het komt natuurlijk wel prachtig uit als je aan de achterkant iets verborgen wilt houden. En dat verklaart niet de toch wel erg toevallige (vrijwel) verticale stand van de as van de maan die ook nodig is om niet te veel van de achterkant te zien. Het maakte me nieuwsgierig en ik dook er verder in. En toen begon de ellende. Laat ik die kort samenvatten: mensen zoals ik die vragen stellen krijgen vage, onbevredigende antwoorden die je de neiging geven om het allemaal maar te vergeten. Maar als je naar het totale plaatje blijft kijken dan blijven er een aantal serieuze vragen over. Waarom zijn zowel de Russen als de Amerikanen plotseling gestopt met hun maan programma's die miljarden gekost hebben? Het was de bedoeling om de minerale rijkdom van de maan te exploreren, om ruimtestations daar te bouwen voor wetenschappelijk onderzoek en, voor degene die er als eerste kwam, een militaire basis. Waarom heeft de NASA pas in 1997 bekend gemaakt dat de maan veel water bevat en een dunne atmosfeer heeft? Iets wat amateur astronomen al lang hadden ontdekt en decennia lang ontkend werd door NASA. (antwoord: omdat ze er op een gegeven moment niet meer omheen konden. Ze gebruikten dat argument aanvankelijk om te verklaren dat de maan niet interessant was voor verder onderzoek). Waarom zijn er geen gedetailleerde foto's te krijgen van de maan? Waarom is er geen informatie beschikbaar die komt uit al die super grote telescopen (die amateurastronomen niet kunnen betalen) die betaald worden uit ons belastinggeld?Omdat er dingen gebeuren die aardbewoners te veel schrik zouden aanjagen? (al decennialang worden er door amateurastronomen vreemde lichten gezien en voorwerpen die zich verplaatsen; iets wat erkend wordt door NASA). Als je dat allemaal overweegt dan krijg je de indruk dat de maan niet te veroveren/koloniseren was omdat onze buren ons voor waren. Iets wat niet zo gek is als je de informatie van dagelijkse (!) meldingen van ufo's serieus neemt.
Zie je al deze dingen en voor mij dan vooral de maan die helemaal niet bij de aarde hoort en de vraag hoe die hier dan komt dan ga je dus open staan voor andere verklaringen. Zoals die van die twee russen, dat de maan op die plek is 'neergezet'. Een op zich prima verklaring waar echter 'de wetenschappelijke cultuur' niet voor open staat. Die denken: 'Natuurlijk zal er best leven op andere planeten zijn maar dat die de maan hierheen gesleept hebben... daar ga ik mijn carrière niet voor op het spel zetten.'
Combineer dit met uitspraken van ex-NASA personeel en kosmonauten (die daar officieel over moeten zwijgen maar dat soms niet doen) dat ze andere wezens en activiteit op de (achterkant van de) maan zagen dan ga ik toch open staan voor een heel andere verklaring dan die we normaal maar aannemen. En daar ga ik weer: 'normaal maar aannemen' en de zinsnede: 'duik je verder in dit onderwerp'. Dat is nu precies wat we niet leren op school, dingen zelf uit te zoeken en tot andere conclusies te komen dan die 'algemeen aanvaard zijn'. We leren te leren wat anderen voor ons ontdekt hebben. Zeer nuttig, daar niet van, maar dan wel gecombineerd met leren nadenken over dingen. Want nu zitten we met een bevolking die alles maar slikt en in staat is achter de gekste theorieën aan te rennen omdat niemand geleerd heeft ze, door zelfstandig na te denken, te weerleggen of ter discussie te stellen.
Hoe dan ook: ik ga in elk geval nooit meer op dezelfde manier naar de maan kijken.
Deel 3. Aanverwante problemen
Oké, van de maan naar de zon. Een gerespecteerde Amerikaanse natuurkundige, Pierre Marie Robitaille is ervan overtuigd dat ze zon geen gasbol (of beter plasma bol) is maar vloeibaar. Hij heeft daar goede argumenten voor. Ik ben voor de afwisseling maar eens niet in dat konijnenhol gedoken maar het past wel keurig in het rijtje met 'totale verbazing' dat ik de afgelopen tijd tegen kwam. En ook in het rijtje van mensen die verketterd zijn omdat ze iets anders dan anders verkondigen.
Terug naar de aarde en wel naar de zee. Op school leerde ik tijdens de biologieles dat een sterk argument voor de evolutietheorie het feit is dat ons bloed voor een deel dezelfde samenstelling heeft als zeewater. Bij ongevallen met bloedtekort wordt, om het tekort aan bloed snel op te vullen, in noodsituaties vaker een zogenaamde fysiologische zoutoplossing ingebracht. Dit is 9 gram zout op een liter water oftewel 0,9% zout. Ik ben er dus mijn hele leven van uit gegaan dat de oceanen ook 9 gram zout per liter water zouden bevatten. Tot mijn grote verbazing las ik onlangs de samenstelling van zeewater: 3,5% zout gemiddeld oftewel 35 gram zout per liter water. Hoe zit dat dan met die evolutie? Dus ik gelijk naar de Wikipedia. Maar antwoorden: ho maar. Ik stuurde een mail naar een vriend die bioloog is. Maar ook hij wist het niet. En hij is bioloog... Al weer werd het rabbit hole me te diep.
En van het bloed naar het hart: wat dat betreft moest ik onlangs ook weer mijn kennis van het lichaam grondig ter discussie stellen. Het hart is geen pomp. Toen ik die zin las moest ik toch een paar keer met mijn ogen knipperen. Anderzijds heb ik me vaak afgevraagd hoe het kleine hart die stroperige vloeistof toch door al die miljoenen kleine haarvaatjes krijgt geduwd waar het aan het uiteinde bijna stilstaat. Maar ja je vraagt je zoveel af. Deze dokter, Thomas Cowan, vroeg zich dat ook af en ging verder. Waarom komt hij, in 2016, nu pas met zo'n vraag? Oké, hij ging onderzoek doen en kwam tot de conclusie dat het hart dat onmogelijk alleen kan. Hoe het dan wel kan stromen? De bloedvaten zijn aan de binnenkant bedekt met een bepaald soort eiwitten die positief geladen deeltjes aantrekken. Het bloed wordt daardoor in verhouding negatief en het potentiaal-verschil (samen met kleppen en spierbeweging) zorgt voor voortstuwing. Volgens de dokter werkt het ook zo in bomen waar het sap tot wel honderd meter de hoogte in wordt 'geduwd' terwijl dat theoretisch via de capillaire werking maar tot zo'n tien meter hoogte kan. Iets wat volgens hem ook nog nooit verklaard is (al weer zo'n konijnenhol om in te duiken). Al onderzoekend kwam hij bij anderen tegen dat het hart een speciale vorm heeft en om goede redenen in een bepaalde hoek ligt (37 graden) in de borstholte en het bloed daardoor een draaiende beweging kan meegeven. “Een elektro-magnetische 'vortex' veroorzakend.” Die vortex veroorzaakt een sterk magnetisch veld waar tegenwoordig veel onderzoek naar gedaan wordt. En dat zou dan weer in verband staan met het hart als spiritueel centrum van het lichaam. Het hart is dus op de eerste plaats geen pomp maar een elektro-magnetische vortex veroorzaker (wat een woord) en op de tweede plaats een soort geleider die het bloed verdeelt over de twee verschillende bloedsomlopen (longen en lichaam). Beter is dus het woord verdeelcentrum. Tja, of het zo zit weet ik niet maar het klonk erg overtuigend. Het boek komt binnenkort uit. Het zal wel weer niet serieus genomen worden behalve en een kleine kring van mensen die zelf durven na te denken.
Ik krijg de neiging me te verontschuldigen maar ik vind het allemaal bij elkaar zo opvallend wat er allemaal om me heen aan het veranderen is en de vragen die het oproept en het gebrek aan antwoorden, dat ik het toch eens allemaal wil noemen. Maar we zijn er bijna.
Weer een andere verbazing is de Arecibo boodschap. Wellicht herinner je je nog wel dat in 1974 op aansturen van de beroemde astronoom Carl Sagan een ruimteschip de ruimte werd ingestuurd met een digitale boodschap van alle mensen aan eventuele andere intelligenties. Ondertussen is er in een graancirkel een antwoord op die boodschap gekomen dat echter om begrijpelijke redenen niet serieus genomen wordt door de wetenschap. “Graancirkels? Die worden door mensen gemaakt!” Daar gaan we het echter nu niet over hebben. Omdat er een antwoord kwam ben ik de oorspronkelijke boodschap weer eens gaan bekijken om die te vergelijken met het antwoord.
De oorspronkelijke boodschap begint met het tellen van één tot tien in digitaal schrift. Maar vanaf 8 snapte ik het niet meer terwijl ik toch digitaal heb leren tellen. De negen klopt maar de acht en de tien staan verkeerd om. Dus ik opnieuw leren digitaal te tellen. Alleen maar bevestiging van mijn eerste conclusie. Bovendien staat er een verwarrende lijn onder de getallen die ik niet snap. Zoeken op internet leverde niets op. 'Men' gaat er blijkbaar van uit dat iedereen het snapt. Niet moeilijk doen: ik mail het aan twee zeer slimme goede vrienden, waarvan één een wiskundige (!). Maar die komen er ook niet uit. Hoe moeten aliens er dan uitkomen? Oh ja die zijn slimmer dan mensen. Ik wil toch graag wat dieper in dit konijnenhol duiken dus ik stuur een mail aan André Kuipers. Gestimuleerd door: “Hebt u vragen over ruimtevaart: stuur ze ons.” Antwoord van de assistent op mijn mail: “Mijnheer Kuipers heeft geen tijd voor dit soort vragen.” Tja en toen werd ook dit rabbit hole me te diep.
Onlangs stuurde ik je al een artikel over Occult Chemistry, ook zo'n schokkende ontdekking voor me. Dat de structuur van de kleinste atomaire (of beter kwantum) deeltjes 100 jaar geleden al lang in kaart was gebracht, iets wat nu pas bekender begint te worden nu blijkt dat de theosofen het destijds goed gezien hadden. En dus zo'n 100 jaar volkomen ten onrechte genegeerd door de wetenschappelijke wereld. Waarom nemen we die nog serieus?En ik schreef in een blogje over de ontdekkingen van David Furlong van de twee grote cirkels van zo'n twintig kilometer doorsnede met vele 'heilige' plaatsen erop, in het landschap van Zuid-Engeland en alle onwaarschijnlijk 'toevallige' links daarmee naar de grote piramide van Egypte.. en niemand van de 'officiële wetenschap' die daar iets mee doet.
Op alle vlakken zijn dingen in beweging. Internet opent veel meer deuren dan ik ooit heb gedacht. Ik zie nog veel meer ontwikkelingen waar ik in zou kunnen duiken zoals 'verboden archeologie' die nu eindelijk meer aandacht krijgt. Ontdekkingen in de archeologie waar de archeologen tot nu toe 'niets mee kunnen' en die dus maar in de la geduwd worden. Heel andere verklaringen voor de bouw en bedoeling van de piramides van Egypte en piramides over de hele wereld overigens. Jongens wat is het allemaal in beweging. En dat vind ik wel leuk. Gaan we nu eens eindelijk nadenken?