Spring naar inhoud

OP JACHT NAAR GRAANCIRKELS, VERKLARINGEN EN ENERGIEEN

Ik ben net terug van een week Zuid Engeland waar ik samen met een vriend, naar graancirkels heb gezocht. Na er veel over gelezen en gezien te hebben wilde ik ze in het echt zien. Het was een hele fijne tijd en ik heb gezien wat ik wilde zien.

Na een hele dag heenrijden naar Wiltshire, het centrum van de cirkel activiteit waar ook veel neolithische astronomische observatoria liggen op krachtplekken (kruisingen van ley lijnen, lijnen van magnetische en andere elektromagnetische activiteit van de aarde) zoals Stonehenge, Avebury en Glastonbury, bezochten we de dag erna de prachtige kathedraal van Salisbury en de mooie kleine St. Thomaskerk. Beide kerken vol symboliek. Daarna reden we naar Stonehenge waar altijd wel een cirkel te vinden is. Vlak bij Stonehenge zag ik aan de kant van de weg een vage ronde schaduw in het graan. Zou dat een graancirkel zijn? Maar er was niemand te zien. Zouden we de eersten zijn die hem ontdekten? We waren er al voorbij en de wegen in Zuid-Engeland zijn smal en het is er druk dus omkeren ging niet. Een paar kilometer later draaiden we, reden teug en nu stond er wel een auto. We bleken een cirkel van bijna een maand oud gevonden te hebben en de twee dames die hem net bezocht hadden vertelden gelijk van een andere cirkel. Ik met zeggen dat het een hele kick was om vooral naar mijn eerste graancirkel te lopen. Het lopen erin viel wat tegen omdat het graan duidelijk zwaar vertrapt was en er hier en daar rotzooi lag, Weinig respect voor de boer. Maar toch super gaaf om de omtrekken te zien en in te schatten hoe hij er 'van boven' uit zou zien. Ik onderzocht de halmen en hoe ze lagen want ik had gedacht dat ik wel wat zou kunnen 'ontdekken'. Maar daarvoor moet ik je eerst uitleggen wat een graancirkel precies is.

WAT IS EEN GRAANCIRKEL EN HOE WORDT HIJ GEMAAKT?

Veel mensen die erover horen denken dat die door mensen gemaakt worden. Ik zal zo laten zien dat als je je er ook maar een uurtje in verdiept dat dat niet voor alle graancirkels mogelijk is. Of beter dat dat maar voor een paar van de meer dan 7000 die ondertussen gefotografeerd en onderzocht zijn, kan gelden.

Elk jaar, vooral (maar niet alleen) in het zomerseizoen, als de planten op de velden beginnen te groeien ontstaan er in ondertussen 56 landen, waaronder Nederland (vooral Noord Brabant) en ook Indonesië, patronen in het gewas. Meestal in een cirkelvorm maar allerlei patronen komen voor. Ik zal wat foto's bij deze mail doen. Alle maten komen voor. Van enkele meters tot meer dan 200 meter groot, bestaande uit honderden deelcirkels of deelfiguren.

De patronen zijn soms eenvoudig maar de laatste 25 jaar steeds gecompliceerder. Vanaf de grond er in rondlopend is vaak het prachtige patroon niet duidelijk. Daarom vliegen er elke dag wel een of meer mensen in kleine vliegtuigjes (tegenwoordig worden ook drones gebruikt) over de velden van Wiltshire waar ze het meeste in de velden 'vallen'. Het internet was dan ook een zegen voor de onderzoekers die zo hun vondsten snel met elkaar konden delen en meer mensen ervoor konden interesseren.

In de mooie patronen zitten vaak boodschappen gecodeerd. Bijvoorbeeld het getal pi dat niet in de natuur voorkomt zit er heel vaak in, één keer zelfs decimaal voor decimaal, en de gulden snede. Het is duidelijk een hoge intelligentie die ze maakt. Dat is ook de reden dat mensen denken dat het wel mensen zullen zijn die ze maken want wat anders heeft een dergelijke intelligentie? En dat is de vraag die iedere graancirkel onderzoeker, en dat zijn er ondertussen honderden met duizenden 'volgelingen' zoals ik en honderdduizenden geïnteresseerden, heel graag beantwoord zou zien. Natuurlijk zijn er mensen die denken het antwoord te weten (zoals ik) maar 'bewijzen' of beter aannemelijk maken, dat is wat anders.

Ik zal nu uitleggen waarom ze niet door mensen gemaakt kunnen zijn want door die uitleg wordt gelijk duidelijk wat het fenomeen eigenlijk inhoudt.

1. In het begin van het seizoen wordt vaak koolzaad (je weet wel van die mooie gele bloemen) 'platgedrukt'. Als je dat met planken en touwen zou doen, of met een andere mechanische methode dan breken de planten die vaak al één tot anderhalve meter hoog zijn.

Maar in de graancirkels blijken de planten onder in de steel omgebogen. Niemand weet hoe dat kan, waarschijnlijk door een onbekende straling. Later in het seizoen komen andere gewassen meer aan bod zoals mais, tarwe en gerst. Ook daar gebeuren vreemde dingen. Stengels van bijvoorbeeld tarwe blijken vaker op het punt van de knopen (verdikkingen in de stengel) waar de stengel gebogen is, geëxplodeerd. De waarschijnlijke verklaring is dat het binnenste van de steel heel snel verhit is en het vocht erin verdampt zodat de stoom een uitweg moest zoeken. De straling die daarvoor nodig is is waarschijnlijk een vorm van microwave. Maar we weten niet hoe dat precies zo kan. En om met microwave apparaten de velden in te sjouwen...

2. Het effect van de straling die gebruikt wordt kan gemeten worden. Het blijkt dat hoe verder van het centrum van de cirkel, hoe zwakker het effect van de straling (hoe kleiner de explosie dus). Bovendien blijkt de stralingsbron een paar meter boven het veld 'gehangen' te hebben.

3. Mensen die graancirkels maken, de eersten waren 'Doug en Dave' maar later zijn er andere teams gekomen, twee keer voor reclame doeleinden, doen dat met touwen en planken. Daar is veel overleg, tijd (vele uren) en voorzichtigheid voor nodig. Bovendien moet je het 's nachts doen en liefst zonder zaklampen want het is verboden Je komt op het terrein van een boer die daar niet gauw toestemming voor zal geven want je vernielt een deel van zijn inkomen. Al met al niet iets wat je vaker voor je lol doet. Je riskeert een boze boer en ook arrestatie door de politie.

Bovendien worden de cirkels in een groot gebied gevonden soms honderden kilometers uit elkaar. In één seizoen werden er zelfs honderden hele kleine met een vliegtuig gezien. Ook worden veel cirkels nooit door iemand behalve de boer gezien (die hem er gelijk uit maait om bezoek van mensen, met al de overlast die dat geeft -- nog meer platgetrapt graan, fout geparkeerde auto's, afval in het veld, etc--), te voorkomen. Zouden mensen dat jaar na jaar, elk jaar tientallen keren willen doen?

4. Veel (amateur)onderzoekers houden nachtwakes op plekken waar vaak cirkels 'vallen'. Nooit zien die mensen andere mensen die ze maken. Wel ligt er soms de volgende morgen een cirkel in dat veld op een plek bijvoorbeeld waar die nacht veel mist hing.

5. In al die 25 jaren dat het verschijnsel redelijk bekend is en na 7000 cirkels waarvan elke jaar tientallen voornamelijk in één streek in Zuid-Engeland, de 'hotspot' van het gebeuren, is er door een boer nooit iemand gezien die ze maakt. Er is wel één keer iemand alleen (maar een graancirkel maak je niet alleen) gepakt en gearresteerd. Is het dan waarschijnlijk dat mensen ze maken?

6. Als mensen een graancirkel maken dan maken ze fouten (het is donker), ze laten voetsporen achter, vertrapte stengels, een spoor van komen en gaan. Graancirkels zijn vrijwel altijd perfect gemaakt. Bovendien zonder al die sporen.

7. Er zijn ondertussen veel mensen (zo'n 50) die direct of indirect van het maken van een graancirkel getuige waren. Allemaal zeggen ze dat het binnen een paar seconden gebeurd was. Ze horen gekraak als van elektriciteit, zien stof opwaaien of zien lichtbollen over de velden zweven daar waar even later een cirkel ligt. Er is zelfs één (natuurlijk weer omstreden) filmpje van een paar metaalachtige voetballen die in het schemerdonker een paar meter boven een veld vliegen terwijl onder hen het graan in een mooi patroon neergaat.

8. Soms worden de cirkels bij daglicht gemaakt. 'S ochtends bij een vlucht was er nog geen cirkel en later in de middag ontdekt iemand er opeens een. Er is één geval van een hele grote cirkel bij Stonehenge die laat in de middag ontstond. Meerdere getuigen zoals de piloot en de boer en het feit dat automobilisten pas laat in de middag opeens begonnen te stoppen en een opstopping veroorzaakten, omdat hij van de weg af zichtbaar was, bevestigen dat.

9. In een aantal graancirkels die onderzocht zijn door een team wetenschappers zijn heel kleine ijzerbolletjes aangetroffen die sterk magnetisch waren. Buiten de cirkel waren er geen van die bolletjes. Geen idee hoe die daar kwamen. Ook zijn er sosm andere vreemde stoffen aangetroffen die later bleken te verdampen.

10. Veel mensen hebben, alleen of in groepen, geprobeerd, door een soort van telepathisch contact met de cirkel-makers, bepaalde patronen te laten ontstaan. Dat is vaak gelukt.

11. In een aantal graancirkels zaten verwijzingen naar astronomische constellaties die later in de hemel zouden verschijnen, getuigend van een hoge mate van kennis van het heelal.

12. Waar graancirkels verschijnen, zien mensen vaak lichtbollen zweven en ook vaker ufo's in de lucht.

13. De cirkels komen al honderden jaren voor. Sinds het verschijnsel bekender werd gingen mensen zoeken in oude kronieken en daar stonden ze vaak vermeld met als oorzaak de wind, engelen en zelfs de duivel. Bij de Zulu's in Zuid-Afrika worden de cirkels, direct nadat ze gevonden worden, omheind en vereerd als tekenen van de goden.

Sommige mensen opperen dat het leger er achter zit met moderne apparatuur. Maar ze vergeten dan dat het verschijnsel al honderden jaren (of meer natuurlijk) oud is. Los van de vraag waarom militairen dat zouden doen en dan ook nog zonder ontdekt te worden want deze velden behoren tot de meest bekeken (ook 's nachts) ter wereld.

Er zijn natuurlijk nog veel meer verklaringen geopperd maar die worden allemaal door verschillende feiten weerlegd. Er blijven eigenlijk maar twee verklaringen over die moeilijk te weerleggen zijn. De eerste is dat het collectief onbewuste van de mensheid de cirkels veroorzaakt. Een erg vage verklaring en daarom ook moeilijk te verifiëren en ook moeilijk te weerleggen. De vraag is dan hoe dat werkt met die vliegende bollen, die straling en die metalen bolletjes.

De laatste verklaring is dat de ufo's die we vaak zien de oorzaak zijn. En dan komt natuurlijk de onvermijdelijke vraag wie er dan in die ufo's zit.

Los van het feit dat veel mensen het bestaan van ufo's (die vaak op radar gezien worden en aan wiens bestaan we verder niet meer hoeven te twijfelen) ontkennen is het natuurlijk heel gewaagd om met mensen die zich nog nooit in deze zaken verdiept hebben over aliens te gaan praten.

Ik had ook jarenlang geen idee wat ik daarvan moest denken. Maar na veel gehoord, gelezen en gezien te hebben, waarbij vooral het feit speelt dat er informatie komt uit bronnen die niets met elkaar te maken hebben en die elkaar bevestigen, moet ik zelf tot de conclusie komen dat er beschavingen van andere planeten onze aarde bezoeken en ons iets proberen te vertellen of beter die ons bewustzijn van onze wereld en wat zich daar afspeelt proberen op en hoger niveau te krijgen. Die bronnen zijn onder andere paranormaal begaafde mensen die beelden van die aliens doorkrijgen, maar ook astronauten en regeringsfunctionarissen die bekennen dat deze dingen voor het grote publiek verborgen gehouden worden om mensen niet bang te maken (zeggen ze... maar ook natuurlijk om hun autoriteit en gezicht niet te verliezen).

Verder met de reis. Ik ontdekte niets speciaals in mijn eerste graancirkel behalve een mooie hanger/amulet dat iemand blijkbaar verloren had.

Het was nog steeds koud en regenachtig en hoewel we wilden kamperen (ook al vanwege het geld omdat de streek door alle graancirkel-toeristen populair en duur is geworden) zochten we toch maar een hotelletje. Alles in de buurt van Stonehenge bleek vol en we konden gelukkig terecht in het hotel een stuk verder weg (Warminster) waar we de eerste nacht hadden geslapen.

De volgende morgen reden we naar de graancirkel die de twee dames ons hadden aangeraden. Na wat zoeken en vragen naar de juiste plek bleek ook die cirkel er al een tijd te liggen en toen we in de buurt kwamen roken we een vreselijke stank. De boer had het veld al geoogst en was mest aan het uitstrooien. We wilden hem toch zien en liepen manoeuvrerend tussen de poep door naar de cirkel. Los van het feit dat onze schoenen natuurlijk toch onder de stinkende mest kwamen was er niet veel meer te zien.

Dan maar naar Avebury, een dorpje dat ligt naast een steencirkel die net als Stonehenge een astronomisch observatorium was maar groter en indrukwekkender dan Stonehenge heeft gestaan. Alleen is er veel minder van over. De meeste stenen zijn door de christenen, die 'die heidenen' veroordeelden, weggesleept.

In Avebury ligt The Hedge Shop, een graancirkelwinkel waar een kaart hangt met alle cirkels die er al gesignaleerd zijn met datum en foto. Maar we wilden zo graag een recente cirkel zien en de laatste was al weer van een week geleden. We kochten wat souvenirs en bekeken de enorme (350 meter diameter) stenencirkel en de metershoge aarden wal die eromheen is gelegd. Wat een toewijding, tijd en energie daar in is gaan zitten is moeilijk voor te stellen. Het is een werk van vele generaties geweest. Zowel opgravingen als paranormale indrukken wijzen allemaal op een hoog ontwikkelde verering van moeder aarde en kennis van vader kosmos. De zon kwam goed door, er stond een lekkere wind en we liepen naar de vlakbij gelegen Silbury Hill. Een kunstmatige heuvel van 39 meter hoog die ook al weer door vele generaties (10, dus zo'n 300 jaar lang, wordt geschat) is opgeworpen. Die vooral ter ere van moeder aarde die de seizoenen en daarmee de oogsten schenkt.

Een bord zei dat we vriendelijk verzocht werden de steile heuvel niet te beklimmen. Mijn vriend bleef beneden maar ik nam het risico en klom erop. De autoweg loopt vlak langs de heuvel en vanaf de heuvel zag ik aan de overkant van de weg in het al gemaaide graan een (dus oudere) graancirkel liggen.

Die was voor de volgende dag omdat we nog een camping wilden zoeken. Dat lukte vrij makkelijk en voor 16 pond mochten we daar op een bijna leeg veld ons tentje opslaan.

Ik had gehoord dat er dichtbij, in Yatesbury, een infocentrumpje was. Ter plekke vroegen we aan verschillende mensen waar dat was maar niemand kon ons helpen. Iemand had echter een mini-centrumpje gezien in Stokeley op 15 kilometer. Tussen de velden daar stonden twee campers met wat borden: 'crop circle-parking' en 'crop-circle' net een pijl. Er was niemand aanwezig om ons iets te vertellen en we volgden de bordjes met 'crop-circle' erop. In het veld troffen we een kleine (25 meter? Er zijn er soms die honderden meters lang zijn) cirkel met een mooi patroon die echter ook al weer meer dan een week oud was en behoorlijk platgetrapt. Het was nog vroeg en behoorlijk koud met een strakke wind maart toch voelde ik me heerlijk in die cirkel. Ik dacht doordat ik nog zo enthousiast was over het feit dat we weer een mooie cirkel konden bezoeken maar achteraf zag ik er ook een ander patroon in. Maar daarover later.

Omdat we toch een recente cirkel wilden zien reden we naar Swindon, een grote stadje waar vast internet was. In het centrum vonden we de openbare bibliotheek waar een heel aardige assistente mij gratis lid maakte zodat we -ook al weer gratis- twee uur een computer konden gebruiken. Maar ook op internet zagen we alleen de cirkels die we al in de Hedge Shop hadden gezien. Zou er dan al lang geen nieuwe zijn gevallen?

We reden terug om een pauze te nemen voordat we naar een neolithisch hunebed van 100 meter lang wilden gaan en kwamen langs Hackpen Hill waar op een hoge heuvel een bakstenen obelisk uit 1850 staat. Op de helling eronder is de begroeiing zo'n 10 meter in de vorm van een groot wit paard weggehaald zodat je al van grote afstand een wit (de kleur van de rotsen eronder) paard ziet. Ik wilde beiden graag bekijken en we stopten. Een breed pad waarvan het grote ijzeren hek open stond liep er heen. Op het pad stond een auto geparkeerd. We liepen een stuk in de richting en kwamen een oudere man tegen die al op de de terugweg was en die ons vertelde dat het gauw anderhalf uur was, heen en weer. We liepen nog wat verder maar zagen in dat dat voor die middag te lang zou duren en besloten het de volgende morgen te doen. Terug bij de poort kwamen we de oudere man weer tegen die een Nederlander bleek te zijn die vrijwel perfect Engels sprak. Het hek was echter in de tussentijd door iemand dichtgemaakt en was met een stevig slot niet open te krijgen en zijn auto stond daar achter geparkeerd. Vrijwel zeker met opzet gedaan door een boze boer. Wat nu? Politie bellen? Met ons mee rijden? Ik keek eens naar de ophang-construktie en die kon met een tang losgemaakt worden en dan kon het hek uit de hengsels getild worden. We konden echter geen tang in beide auto's (die van ons stond aan de overkant van de weg) vinden en ik ging met een steen de dikke omgebogen spijker te lijf. Het lukte en we konden het hek openen en later weer terughangen alsof er niets gebeurd was.

Zo raakten we aan de praat met de Nederlander en hij vertelt ons dat de grootste graancirkel van dat seizoen aan de andere kant van de heuvel met de obelisk lag! We konden hem van daar goed zien maar mochten er echter niet in omdat de boer geen toestemming daarvoor gaf. Een extra reden om de volgende morgen de klim te ondernemen. Ook vertelde hij ons van een graancirkel-tentoonstelling in de kerk van het stadje Marlborough (op 30 km) waar we zeker heen moesten. En zo werd het afgesloten hek een 'blessing in disguise',

We reden naar de West Kenneth Long Barrow, een hunebed van 4.500 jaar oud gelegd op een kruising van twee krachtige ley-lines. Ley-lines zijn 'paden' van aard-energie. In het zuiden van Engeland, en vooral in Wilshire is de ondergrond zo rijk aan water en wateraders dat er (waarschijnlijk) elektrische en andere elektromagnetische lijnen en velden ontstaan die wichelroedelopers en daarvoor gevoelige mensen (zoals de paleolitische mens?) kunnen voelen. Op kruispunten van die lijnen ontstaan vaak wervelingen, draaiingen, rechtsom of linksom van die energie. Je kunt je daar dus 'opladen' aan die energie. Vandaar dat de oude 'sites', de plekken waar de oude heiligdommen stonden vrijwel altijd op zo'n ley-line of op een kruising van ley-lines staan. Vooral altaren van oude kerken staan vaak op zo'n punt.

De Long Barrow, die zo'n 200 meter van de weg op een heuveltje ligt, is daar een goed voorbeeld van. Je kunt er in en onder en tussen de reusachtige stenen lopen en je verwonderen over hoe ze die in hemelsnaam op hun plek hebben gekregen. Ik had het geluk dat er net toen wij er waren niemand was en ook Clement-Jan liep liever buiten rond. Ik ging stuk voor stuk de vijf kleine erg donkere kamertjes in en voelde een overweldigende en zelfs – hoe moet ik het zeggen – heilige stilte en dat heeft deze nuchtere jongen niet zo gauw. Ik ging zitten in de donkere koele stilte en wilde er eigenlijk niet meer weg. Maar ja mijn vriend stond buiten te wachten en er kwamen al andere mensen aan.

Ik maak nog snel wat foto's in de Long Barrow en sta ter plekke al verbaast dat er witte vlekken op staan. Het is niet de zon in de camera. Wat dan wel? Energieën die ik met mijn gewone ogen niet kan zien? Ik probeer een foto bij deze blog te doen.

Naast de Long Barrow ligt een kleine (vijf meter?) ronde graancirkel waar een bord staat dat we er niet bij mogen. Hij ziet er ook niet interessant uit. Maar dat weet je overigens maar nooit met graancirkels, soms zien mensen er toch iets speciaals in of is hij symbolisch voor iemand die er naar vroeg.

Omdat de Long Barrow vlak bij Silbury Hill ligt loop ik nog even naar de gemaaide graancirkel die ik vanaf de heuvel had gezien. Ik kan alleen de contouren nog ontdekken en de magie is verloren.

Terug naar Avebury, thee drinken op een terrasje en mensen uitnodigen die geen tafeltje kunnen vinden. We hebben een heel gezellig gesprek met de twee Engelsen. En daarna naar de camping.

De volgende morgen naar het witte paard en we lopen het pad op waar we eerder waren omgekeerd. De obelisk van zo'n 25 meter hoog (?) is indrukwekkend en zeker ook de prachtige grote graancirkel die in de verte te zien is. Het zou echter zeker een uur heen en een uur weer terug kosten om er heen te gaan terwijl hij verboden gebied is. Dus daar laten we het bij. Naast de obelisk ontmoetten we wel een man die zeer verbaasd is daar een graancirkel te zien. Hij is pas gepensioneerd en wil alleen de obelisk bekijken. Hij is nog verbaasder en geïnteresseerd als ik hem een hele serie feiten vertel over de graancirkels. Ben benieuwd wat hij ermee gaat doen.

We rijden naar Marlborough en lopen het kerkje in. De tentoonstelling die mijn verwachtingen behoorlijk overtreft, prachtige foto's en goede teksten, blijkt door een Nederlandse vrouw Monique Klinkenbergh, georganiseerd. Monique is er niet maar een vriendelijke Amerikaan vertelt ons het en en ander en laat een video zien. Al weer heb ik in dat kerkje dat gevoel een geweldige energie te voelen en er niet weg te willen. Later lees ik weer dat ook dat kerkje op een krachtig kruispunt van ley-lines ligt.

Kijkend naar de video over de graancirkels van een Noorse onderzoekster, zie ik vanuit mijn ooghoek een man met de Amerikaan praten over de laatste cirkel die die dag is ontdekt in Bratton (vlak bij Westbury) waar net een drone over is gevlogen. De man vraagt de coördinaten (voor zijn Tom-Tom) van de cirkel die een heel stuk weg (30 km) blijkt te liggen. Voor ons zou dat lastig te vinden zijn omdat mijn vriend, tot zijn eigen verbazing, Engeland niet aantrof in zijn Tom-Tom en we alles op de kaart doen. Ik wil hen niet storen maar overwin mijn verlegenheid en vraag de man, die een sympathieke Fransman blijkt, Daniël, of we achter hem aan mogen rijden. Dat mag. Spannend om een die dag (5 augustus) gevallen cirkel te gaan bezoeken! (Later blijkt op internet dat hij een dag eerder is ontstaan.)

Het blijkt een redelijk grote cirkel (50 meter) met, wat later bleek, zes bloembladen erin die doorsneden worden door allerlei lijnen. Het valt me weer op hoe moeilijk het is om op de grond te zien hoe de cirkel er uit ziet. Je moet gaan meten en tekenen.

Het was heerlijk om in de cirkel te liggen en rond te lopen. Mensen die met energieën werken zeggen dat de 'cirkelmakers' extra-energieën in de aarde 'duwen' om meer positieve energie voor de mens beschikbaar te maken. Ik heb geen idee of dat zo is maar het verklaart wel dat ik en veel andere mensen (niet allemaal er zijn er ook veel die niets voelen en sommigen die zich daar juist slecht voelen) zich heerlijk voelen op zo'n plek. Anderzijds zijn er zeker ook cirkels die wel door mensen gemaakt worden (de uitzonderingen zoals gezegd) dus je moet altijd op je hoede zijn en inschatten of de cirkel 'echt' is.)

We rijden terug naar de Henge Shop en ik koop een stel wichelroeden, twee in een rechte hoek gebogen koperen staven. Een voor de linker en een voor de rechterhand. Ik wil die energieën ook wel eens voelen. Ik probeer ze al rond lopend ter p\lekke uit en er gebeurt helemaal niets.

De volgende morgen breken we de tent op en rijden naar Alton Priors, waar een kerkje ligt dat gebouwd is op een oude steencirkel. De oorspronkelijke 'sarsen' stenen die net als die van Stonehenge en Avebury van ver zijn aangesleept, zijn onder de kerk nog zichtbaar. Ook hier zou een krachtige ley-line lopen. Ik probeer mijn wichelroede uit en opeens beweegt de rechterstaaf naar rechts. Ik probeer van alles uit met mijn handhouding en vraag ook mijn vriend om te kijken of ik niet zelf iets doe maar de staaf beweegt duidelijk uit zichzelf en ook steeds op dezelfde plek, bij het altaar en het is ook alleen de rechter staaf. Het hele kleine kerkje waar hoogstens 20 mensen in kunnen, is ook al weer zo'n zalige plek om te zitten en te bidden/mediteren. Ik ga eens rond het kerkje lopen met de roede.

Buiten staat een 1700 jaar oude U boom, een taxus. 'U' genoemd omdat hij in tweeën is gespleten en het net lijkt of er twee bomen staan. Ook daar slaat mijn rechter roede uit wat ik niet snap. Even later realiseer ik me dat die boom ter hoogte van het altaar staat, en waarschijnlijk dus op de ley-line waar het altaar ook op staat. Ik begin vertrouwen te krijgen in het wichelroede lopen.

De man die we naar het kerkje vroegen vertelde dat vlak bij het kerkje (20 meter) een bosje ligt met een witch-well, een heksenbron waar warm water uit komt. Heel vroeger lag daar de nederzetting van de mensen die de steencirkel hadden opgericht. We lopen er heen, vinden de bron in het bos en constateren dat het water dat daar spontaan uit de grond opborrelt, gewoon koud is. De wichelroedes doen niets.

'S middags rijden we naar Glastonbury, een heel klein stadje of eigenlijk dorp, new age centrum en alweer een plek waar krachtige ley-lines samenkomen. We lopen door de straten en ik begin me weer geweldig te voelen. Het is druk en ik ben verbaasd over het onvoorstelbaar hoge gehalte New Age mensen en ook winkeltjes. Winkeltjes met de mooiste namen, de een naast de ander. 'Enlightenment', 'Yin-Yang', The Magicien', 'Crystal Energies', enz. De winkelende mensen lijken allemaal zo uit Woodstock (het beroemde muziekfestival in de hippie-tijd) te komen. Er wordt door meer mensen gitaar gespeeld op straat. Ik voel me geweldig verbonden met deze mensen en mijn hart gaat helemaal open. Ik heb het er met mijn vriend over en we blijken allebei een Tribe, een stam, te missen, een groep mensen waar je je echt verbonden mee voelt.

We bezoeken de ruïnes van de Abbey (abdij) waar ik in 1977 ook al een keer doorliep zonder dat ik toen veel wist van ley-lines en geschiedenis. Nu lijkt iedereen de geschiedenis te kennen en is alles omheind en moet je fors betalen om binnen te komen. Ik probeer mijn wichelroedes weer uit en al weer gaat de rechter roede naar rechts alleen bij waar ooit het altaar stond. Ik concludeer ondertussen dat mijn rechterhand gevoelig is en mijn linker hand (lichaamshelft ?) het niet doet.

We lopen daarna naar de beroemde Tor van Glastonbury die je al van ver in de omtrek kunt zien. Glastonbury is een knooppunt van twee krachtige ley-lines en wel de Mary-line, een vrouwelijke links draaiende energie en de Michael line, een mannelijke rechtsdraaiende energie. Een van de snijpunten van die twee lijnen is de Tor (wat heuvel betekent), een natuurlijke heuvel van zo'n 50 meter hoog waar een toren op gebouwd is. Guinevere, de vrouw van King Arthur, zou daar ooit gevangen gezeten hebben. Al lopend probeer ik mijn roedes weer uit en op een derde van de beklimming van de heuvel slaan tot mijn verbazing opeens beide roedes uit. De linker naar rechts en de rechter (voor de eerste keer) naar links zodat ze elkaar kruisen. Ik ben stomverbaasd. Al omhoog lopend op een pad rond de heuvel, wordt het hier en daar minder en dan weer sterker en dat gaat zo door tot boven. Ik begin te begrijpen dat ik voor de eerste keer een vrouwelijke lijn (de Mary-line) kruis waar mijn linkerhand op reageert en hier ook de Michael line aanwezig is die door de Mary line linksdraaiend is geworden. Ik moet het even verwerken. Gelukkig lijkt niemand van de vele mensen die te Tor beklimmen zich te interesseren voor mijn gewichel.

Boven is het uitzicht van 360 graden over de uitgestrekte vlaktes met graan, gras en schapen geweldig. Het zonnetje schijnt en ook daar zou ik wel eeuwig willen blijven zitten om van de warme zon te genieten.

Maar de middag gaat over in de namiddag en we moeten nog een camping zoeken. We doen inkopen in een super-grote winkel, eigenlijk een kleine supermarkt van biologische producten in het stadje waar de New-Age toeristen blijkbaar heel milieubewust zijn. Geweldig.

We rijden na het door mijn vriend heerlijke zelf-gekookte eten naar Exmoor, een prachtig natuurgebied aan de noordkust van Zuid-Engeland en vinden een mooie camping. De volgende dag maken we een prachtige wandeling en rijden dan weer terug naar Marlborough waar we voor de laatste nacht een hotelletje, de Merlin Inn, nemen. De volgende dag rijden we in één ruk terug naar Maastricht, een heerlijke vakantie is ten einde.

Een paar dingen die me opvielen wil ik nog vermelden. Allereerst hoe uitgestrekt Zuid-Engeland is. Overal joekels van graanvelden en grasvelden. Ga daar maar eens een cirkeltje zoeken, een naaldje in een hooiberg. Je moet echt de plekken weten en van anderen horen.

Als tweede dacht ik dat ik veel wist van graancirkels. Ik had heel wat gelezen en dacht wel een aantal van de speciale 'tekenen' te zullen zien, maar zo simpel is het niet. Ik kwam onder de indruk van de ijver en toewijding van de vele onderzoekers die er honderden uren en vele vluchten (à meer dan 80 pond) boven de velden voor over hebben en honderden cirkels hebben bezocht. Maar als je zo in die cirkels rondloopt zie je dat je veel praktijk ervaring moet opdoen in het bestuderen van het fenomeen.

En tenslotte zie ik terugkijkend dat ik toch gevoelig ben voor de energieën die op de 'heilige' plekken, of aard-energierijke plekken stroomt. Ik voel me daar geweldig bij en kan 'baden' in die energie. Ik heb zelfs de indruk dat mijn hart er door wat meer is open gegaan. Net als, denk ik, de paleolithische mens die om die reden daar zijn eerbied voor moeder aarde wilde uiten.

Voor de laatste cirkels: Facebook pagina: crop circle access.

Website: www.cropcircleconnector.com

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *